Void Bastards Review (2025)

De Xbox game-pass is een prachtig initiatief, maar laat diens spellen wel in waarde dalen. Er worden regelmatig pareltjes aan toegevoegd waar je nooit van gehoord hebt, en die je anders ook nooit zou spelen, maar juist omdat het er zoveel zijn, is het te makkelijk om ze eens op te starten en prompt weer te vergeten. Dat was ook tot voor kort het lot van Void Bastards: een uitstekende roguelike shooter die slechts voor een week of twee van populariteit genoot, tot het van onze collectieve radar verdween. Nu krijgt het een tweede kans in de vorm van een Switch en PS4 release.

Die permanente upgrades zijn ook meteen de enige zekerheid die het spel je biedt. Hierbuiten is alles willekeurig. De voorwerpen die je dient te vinden op weg naar je einddoel zijn altijd in andere ruimteschepen (levels, in feite) verspreid, en de weg naar die ruimteschepen is altijd anders. Elke keer als je sterft, ontwaak je als een ander personage met zijn of haar eigen eigenschappen. Zo kun je zomaar een rokerskuchje hebben, waarmee je op willekeurige momenten geluid maakt en mogelijk je positie verraad. Zoals in elke goede Roguelike, zul je het onverwachte moeten verwachten, en je gaandeweg aanpassen aan de situatie.

Mocht je plan foutlopen, loopt het goed fout. Doorgaans is het beter gevechten te ontwijken met slim sluipwerk. Vijanden doen immers flink wat schade in korte tijd en je munitie en tijd per level zijn beperkt. Sommige vijanden, zoals de Screw, kunnen je zelfs in hun eentje compleet overrompelen - tenzij je ze te slim af bent door ze geheel te ontwijken of ze uit het noodluik van het ruimteschip te slingeren. Je wil in ieder geval nooit zonder plan de confrontatie aangaan, want de kans dat je jezelf er uit kan redden, is klein.

De confrontatie zelf is meteen het zwakste punt van Void Bastards. Gevechten in Void Bastards zijn doelgericht, maar erg simpel. Je hebt een aantal wapens en daar kun je mee schieten. Dat was het, zo’n beetje. Richten door je vizier zit er niet in, en speciale vaardigheden al helemaal niet. Wel geeft elk type wapen je andere opties om met de verschillende vijand types om te gaan, wat weer je plannen kan beïnvloeden.

Het vervelende is dat je daar op het moment zelf weinig aan hebt. Zodra een gevecht begint is de uitkomst min of meer al bepaald. Het simpele gevechtssysteem geeft je immers weinig ruimte om met je eigen vaardigheden een anders onmogelijk gevaar te neutraliseren. De simpele combat doet wat het moet doen, en voelt daarin enorm old school, maar erg spannend of bijzonder is het niet.

Wat wél bijzonder is, is de sfeer van het spel. Void Bastards trekt alle stoppen eruit om een enorm geloofwaardige comic book esthetiek neer te zetten. Cut-scenes nemen de vorm aan van panels, dialoog verschijnt in gesprekswolkjes en geluidseffecten worden van een visuele onomatopee voorzien. Helemaal tof is hoe de cel-shaded 3D zich mengt met de 2D vijanden. Void Bastards is zeker niet de eerste game die het doet, maar wel de enige waarbij de mix van 3D en 2D niet of nauwelijks opvalt. De satirische setting, waarin je als gedetineerde voor een vrijwel altijd onschuldig ‘misdrijf’ gedwongen in dienst komt van het kwaadaardig grootbedrijf, draagt enkel aan die sfeer bij.